1. Home
  2. »
  3. Jak się dobrze odżywiać
  4. »
  5. Dieta a intensywna funkcjonalna insulinoterapia

Dieta a intensywna funkcjonalna insulinoterapia

Liczenie wymienników węglowodanowych w poszczególnych posiłkach jest bardzo cenną umiejętnością,  ale węglowodany to tylko połowa sukcesu w terapii. Dosłownie połowa, gdyż wartość energetyczna tej grupy produktów powinna stanowić około 50% zapotrzebowania energetycznego. Kolejna połowa sukcesu to znajomość i umiejętność oszacowywania zawartości białek i tłuszczów w zwyczajowych posiłkach diabetyka. Dopiero wówczas w tej dietetycznej układance będą do siebie pasować wszystkie elementy niczym w puzzlach.

ELEMENTY UKŁADANKI

Model intensywnej funkcjonalnej insulinoterapii, w skrócie FIT (ang. functional intensive insulin therapy) to metoda wyjątkowo innowacyjna, skierowana do aktywnych, bardzo dobrze wyedukowanych chorych, w którym zmienna dawka insuliny skorelowana jest ze spożywanymi posiłkami i planowanym wysiłkiem fizycznym. By wszystkie elementy tej skomplikowanej układanki idealnie do siebie pasowały, należy spełnić fundamentalne założenie metody FIT – nie odstępować od zwykłego trybu życia i dostosować do niego terapię insuliną. Kolejnym warunkiem do spełnienia są wielokrotne iniekcje insuliny w ciągu dnia, adekwatne do stężenia glukozy, monitorowanego za pomocą wielu pomiarów w ciągu doby. Taki sposób postępowania ma zapewnić osiągnięcie stanu prawie normoglikemii, czyli glikemii zbliżonych do stężeń glukozy osób niechorujących na cukrzycę. Celem leczenia cukrzycy, niezależnie od sposobu stosowanej terapii, jest jak najlepsze wyrównanie metaboliczne. Wydaje się, że metoda FIT tę szansę przybliża.

Liczne badania kliniczne przynoszą dowody na to, że leczeni analogami (z użyciem metody FIT) mogą być tylko ci pacjenci, którzy rzetelnie i z pełną odpowiedzialnością akceptują tryb terapii, stosują się do jego wymagań. Wieloletnie doświadczenie kliniczne jednoznacznie pokazuje, że nawet najlepsza insulina nie poprawi kontroli wyrównania cukrzycy, jeśli pacjent nie będzie współdziałał z zespołem leczącym, nie zadba o odpowiednią i optymalną dla niego dietę, o indywidualnie dobrany i dla niego optymalny wysiłek fizyczny, nie będzie systematycznie prowadził samokontroli i analizował jej efektów.

INNE ŹRÓDŁA ENERGII W DIECIE – LICZENIE BIAŁEK I TŁUSZCZÓW

Pacjenci z cukrzycą powinni zwracać uwagę na produkty, które dostarczają białek i tłuszczów w spożywanych posiłkach. Jest to niezwykle istotne, okazuje się bowiem, że insulina podana jednorazowo (obliczona tylko na węglowodany zawarte w posiłku) nie zawsze pozwala na utrzymanie prawidłowego stężenia glukozy po 4–8 godzinach.

Białko i tłuszcz wchłaniają się znacznie dłużej niż węglowodany i również wpływają na wzrost poziomu glukozy we krwi, ale w znacznie późniejszym czasie. Liczenie kalorii pochodzących z białek i tłuszczów zawartych w danym posiłku, czyli ilości wymienników białkowo-tłuszczowych (łącznie 100 kalorii z białek i tłuszczy = 1WBT), pozwala lepiej dostosować dawkę insuliny w celu utrzymania glikemii w zamierzonych granicach. Osoby używające penów mogą, jeśli posiłek jest bogaty w tłuszcze i białka, podać sobie dodatkową dawkę insuliny po pewnym czasie. Jednak najłatwiej dawkować insulinę na zawartość białka i tłuszczu w posiłku osobom korzystającym z pomp insulinowych. Mają oni bowiem możliwość podania specjalnego, przedłużonego bolusa (dawka insuliny do posiłku) na białka i tłuszcze, który działa odpowiednio długo do czasu ich wchłaniania.

BIAŁKA, które mają stanowić około 15–20% energii w diecie diabetyka, obok węglowodanów stanowią bardzo ważny składnik pokarmowy ze względu na to, że są materiałem budulcowym całego organizmu. Wykorzystywane są głównie w okresie wzrostu oraz w czasie odnawiania zużytych części komórek i tkanek. Podstawowe źródła białek zwierzęcych i roślinnych przedstawia tabela 1. Warto wiedzieć, że zalecane wzajemne proporcje białka zwierzęcego do roślinnego w diecie to 50:50%.

TŁUSZCZE – ich zawartość w diecie powinna pokrywać 30% dobowego zapotrzebowania energetycznego, z czego maksymalnie trzecia część, czyli w sumie 10%, powinna przypadać na tłuszcze zwierzęce (nasycone). Pozostałą część zapotrzebowania energetycznego przypadającego na tłuszcze należy zapewnić dodatkiem tłuszczów nienasyconych, takich jak: wielonienasycone kwasy tłuszczowe (oleje roślinne) – ok. 6% i jednonienasycone kwasy tłuszczowe (np. oliwa z oliwek) od 10–20%. 1 gram tłuszczu dostarcza 9 kcal. Jednak energia uzyskiwana na tej drodze wykorzystywana jest przez organizm tylko w stanie niedoboru węglowodanów. Tłuszcze spożywcze występują w stanie naturalnym (smalec, masło, olej itp.) oraz jako składowa innych produktów (tłuszcze ukryte), np. w mięsie, mleku, serach, rybach, jajach, orzechach itd.

Facebook
Twitter
LinkedIn
WhatsApp
Email

NAJNOWSZE

Czosnek

Czosnek jest skoncentrowanym źródłem witamin, składników mineralnych i flawonoidów. Z

Czytaj więcej »
Skip to content